A credencial do testamento vital

Queridos diocesanos:

Recoméndovos facer un testamento vital antes da lei de eutanasia recentemente aprobada. Na peregrinación da nosa existencia é necesaria a credencial deste testamento. A Igrexa defende a vida desde a concepción ata a morte natural, insistindo no debido respecto e coidado especial para os debilitados. “A vida é un valor sagrado e intanxible”. Estamos chamados a acollela, protexela e acompañala en todas as súas etapas e en calquera das súas circunstancias.
Deste xeito, poderemos ofrecer á nosa sociedade signos de esperanza “traballando para aumentar a xustiza e a solidariedade e fortalecer unha nova cultura da vida humana para a construción dunha auténtica civilización da verdade e do amor”, como indica San Juan Pablo II.

Sempre debemos amar, respectar e protexer a dignidade dos pacientes incurables ou moribundos, sexan nenos, mozos, adultos ou anciáns. “Unha acción ou omisión que, por si mesma ou por intención, provoca a morte para suprimir a dor, constitúe un homicidio gravemente contrario á dignidade da persoa humana e ao respecto ao Deus vivo e creador. O erro de xuízo no que se pode caer de boa fe non modifica a natureza deste acto asasino, que sempre debe ser rexeitado e excluído”, segundo o Catecismo da Igrexa católica.

Non podemos permanecer impasibles ante unha cultura que frivoliza a realidade da vida. Nun sufrimento insoportable, a solución non é a eutanasia senón a atención humana, espiritual e médica. Os coidados paliativos que non curan pero que se preocupan, teñen este propósito. Trátase de poñer os medios necesarios para aliviar o sufrimento e suprimir a dor e non o paciente. A eutanasia non é a solución. “A verdadeira compaixón solidarízase coa dor dos demais e non elimina á persoa cuxo sufrimento non se pode soportar”. Sementar a verdadeira esperanza, aliviar a soidade cunha compañía afectiva e eficaz, coidar aos enfermos: isto é verdadeira compaixón.

Co Papa Francisco afirmamos: “A eutanasia e o suicidio asistido son unha derrota para todos. A resposta á que estamos chamados non é abandonar nunca os que sofren, nunca desistir, senón coidar e amar dar esperanza”. O soño que paga a pena constrúese acompañando, axudando, protexendo, alentando e sacrificando por outros. Aquí é onde comeza a verdadeira cultura da vida na que todos caben, onde todos son valiosos.

Saúdavos e bendícevos no Señor.

Julián Barrio Barrio,

Arcebispo de Santiago de Compostela